Συνεχίζοντας μια σειρά ιδιαίτερα επιτυχημένων αναβάσεων από τον ΕΟΣΚ, έφτασε η στιγμή για μια ακόμη απαιτητική διαδρομή χειμερινού βουνού στα Βαρδούσια. Το πανέμορφο χιονισμένο τοπίο, το παγωμένο χιόνι, οι ηλιόλουστες κορυφές, η καλή παρέα των 9 μελών, η συνεργασία, η συγκίνηση της κορυφής, ήταν κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής μας της εξόρμησης, κάποιες από τις πολύ λίγες εικόνες που μπορούμε να περιγράψουμε.

Η πρώτη ομάδα μας με 4 άτομα έπειτα από μια τρίωρη οδήγηση βρεθήκαμε νωρίς το βράδυ της Παρασκευής λίγο πιο πάνω από το χωριό Μουσουνίτσα (εκεί γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος) όπου και ξεκινήσαμε την πορεία μας για το καταφύγιο. Είχαμε πολύ καιρό να κάνουμε νυχτερινή πορεία σε χιόνι, και είπαμε να το χαρούμε χωρίς βιασύνη. Εφοδιασμένοι με τον κατάλληλο εξοπλισμό για τις διαδρομές που θα ακολουθούσαν και παίρνοντας το μονοπάτι, μετά από μια τρίωρη πεζοπορία, με το υπέροχο φεγγάρι (δεν χρειαστήκαμε καν φακούς) το καταφύγιο ξεπρόβαλε μπροστά μας. Ευτυχώς το προλάβαμε ανοιχτό και πέσαμε με τα μούτρα στην μακαρονάδα και στο κρασί του Κώστα, ορειβάτη - διαχειριστή του καταφυγίου του ΕΟΣ Άμφισσας. Το βράδυ μας πέρασε ευχάριστα δίπλα στο τζάκι, συντροφιά με τους υπόλοιπους ορειβάτες άλλων συλλόγων.

Το ξημέρωμα μας βρήκε όρθιους και τα υπέροχα χρώματα της ανατολής φάνηκαν στον ορίζοντα, η δεύτερη ομάδα μας των 5 ατόμων θα έφτανε στο καταφύγιο αργά το μεσημέρι, αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτή την όμορφη χειμωνιάτικη ημέρα, ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας προς το δυτικό συγκρότημα με στόχο την κορυφή Αλογοράχη (2000μ). Το τοπίο γύρω μας εκπληκτικό και οι πανύψηλες χιονισμένες κορυφές τριγύρω μας, με τον ήλιο να αντανακλά στο παγωμένο χιόνι το έκανε ακόμη πιο όμορφο… το αγκάλιασμα του ουρανού με το απέραντο άσπρο τοπίο του χιονιού πρόβαλε στα μάτια μας αξέχαστες εικόνες. Ανάμεσά τους και η ομάδα των Γάλλων σκιέρ που κατέβαιναν την απέναντι απότομη πλαγιά από τις Σούφλες (όνομα και πράγμα) με ταχύτητα, αποδεικνύοντας την εμπειρία τους Από την κορυφή μια εκπληκτική θέα, βλέπουμε τα βουνά της Πελοποννήσου (Ζήρεια, Χελμό), της Στερεάς (Παρνασσό, Καλιακούδα, Παναιτωλικό). Αρχίζουμε να κατεβαινουμε και αργά το μεσημέρι γυρίσαμε στο καταφύγιο για να υποδεχθούμε την υπόλοιπη ομάδα που θα έφτανε.

Σε ευχάριστο κλίμα, με την γνώριμη περιποίηση του Κώστα, με ζεστό φαγητό και συζήτηση για τη δύσκολη ανάβαση της επόμενης ημέρας, η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Δυστυχώς λόγω έλλειψης εξοπλισμού, τέσσερα μόνο από τα εννέα μέλη θα ανέβαιναν στην κορυφή Κόρακας (σχεδόν 2500 μ.). Αποφασίσαμε λοιπόν να τελειώσουμε αυτή την ωραία βραδιά με μια βόλτα έξω από το καταφύγιο όπου η πανσέληνος είχε μετατρέψει τη νύχτα σε μέρα. Το φως του φεγγαριού φώτιζε τα πάντα γύρω μας, και έριχνε τις σκιές των λίγων σύννεφων πάνω στο χιόνι. Ήταν σαν ένα παιχνίδισμα ανάμεσα στο φεγγάρι και στα σύννεφα. Με αυτές τις όμορφες εικόνες επιστρέψαμε στο καταφύγιο για έναν ευχάριστο ύπνο.

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6 το πρωί, ετοιμασίες, πρωινό, κατάλληλος εξοπλισμός, κάποιες τελευταίες οδηγίες από τους έμπειρους οδηγούς μας και η ανάβαση μας ξεκινά αποχαιρετώντας τα υπόλοιπα πέντε μέλη που θα έμεναν πίσω επιλέγοντας να κάνουν κάποια άλλη διαδρομή λιγότερο δύσκολη. Αυτή η Κυριακή αποδείχθηκε από τις ομορφότερες του φετινού χειμώνα. Οι καιρικές συνθήκες αρκετά καλές. Καθαρός ουρανός και μόνο ο δυνατός αέρας δυσκόλευε αρκετά την πορεία μας. Η ανάβαση κοπιαστική, είχαμε να αντιμετωπίσουμε δυο δύσκολα σημεία που χρειαζόταν αρκετή προσοχή και συγκέντρωση. Όμως όταν έχεις δίπλα σου άτομα έμπειρα και έμπιστα, έτοιμα να σε βοηθήσουν σε οποιοδήποτε κίνδυνο τότε όλα γίνονται πιο εύκολα. Η ώρα ήταν 12 όταν τελικώς ανεβήκαμε το πρώτο από τα δύο δύσκολα σημεία, το παγωμένο λούκι που περνάει μέσα από τις Πόρτες, ένα στενό πέρασμα…και μπροστά μας φάνηκε ο Μέγας Κάμπος, ένα απέραντο κατάλευκο λιβάδι που οδηγούσε στην κορυφή. Κοιτώντας κάτω την τόσο μεγάλη κλίση του εδάφους από όπου ανεβήκαμε αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε ότι η σημερινή ημέρα δεν ήταν σαν όλες τις προηγούμενες πορείες. Είχε να μας μάθει πολλά, να μας κάνει πιο δυνατούς, να μας δέσει σαν ομάδα, να μας διδάξει τι σημαίνει βοηθάω και νοιάζομαι για τον διπλανό μου, να μας τονώσει την αυτοπεποίθηση και να μας νικήσει λίγο τον φόβο. Διασχίζοντας το Μέγα Κάμπο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την κορυφή. Είχαμε μπροστά μας ένα λαιμό με απότομη πλαγιά στα αριστερά, που ήθελε αρκετή προσοχή καθώς ο δυνατός αέρας ήταν επικίνδυνος. Όμως η ομορφιά του τοπίου από την κορυφή μας αποζημίωσε για την εξάντλησή μας. Είχαμε φανταστεί και ακούσει για τη θέα που θα αντικρίζαμε, αλλά όταν ανεβήκαμε είδαμε γύρω μας βουνά από τη Βόρεια Πελοπόννησο μέχρι τα δικά μας Άγραφα, και πιο πέρα τον ογκώδη Μακεδονικό Σμόλικα. Και το βλέμμα να συνεχίζει αχόρταγα από τα Πιέρια και τον επιβλητικό Όλυμπο, για να σταματήσει στην τρομερή ορθοπλαγιά της αντικρινής Γκιώνας. Αυτό, δεν μπορεί να περιγραφεί. Απλά περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν κάτι ασύλληπτο. Ένα αληθινό μάθημα Γεωγραφίας.

Ακολούθησε μια δύσκολη κατάβαση από την άλλη πλευρά του βουνού όπου χρειάστηκε σε κάποια σημεία να ασφαλιστούμε ξανά με σχοινιά. Τα συναισθήματα λίγο ανάμεικτα, δεν ξέρω αν μας είχε επηρεάσει η κορυφή, η δύσκολη ημέρα, ή πορεία μας που έφτανε στο τέλος της. Πάντως καμιά φορά λένε ότι ακόμη και από τις δύσκολες καταστάσεις μένει κάτι καλό. Σ’ εμάς σίγουρα έμειναν πάρα πολλά και το πιο σημαντικό είναι ένα: σίγουρα θα το ξανακάναμε.

(Κείμενο της Χαράς Γονιτσιώτη,

μέλος του ΕΟΣΚ, στην πρώτη της χειμερινή ανάβαση)