Δέκα μέρες στις Άλπεις


Ανάβαση στο Mont Blanc, την ψηλότερη κορυφή των Άλπεων. Ήταν μια παλιά επιθυμία, κάτι σαν όνειρο, ίσως το όνειρο κάθε ορειβάτη. Κάθε φορά που έφτανε κοντά στην πραγματοποίηση κάποιο εμπόδιο το ανέβαλλε. Ώσπου, Δεκέμβρη του 14 –έξη μήνες νωρίτερα, κλείνει το αεροπορικό εισιτήριο για Γενεύη και ό, τι γίνει. Στην πρόσκληση μπόρεσε να ανταποκριθεί μόνο ο φίλος Βασίλης, παρά τα μύρια οικονομικά προβλήματα. Εξ άλλου δεν θα την βγάζαμε πλουσιοπάροχα, τυρί, ντομάτα, ελιά και αντίσκηνο… 

( δεξιά η ψηλότερη κορυφή Mont Blanc 4810m., στο κέντρο ο παγετώνας Mer de Glace - θάλασσα πάγου- και αριστερά ο παγετώνας Le Tour. η φωτό είναι τραβηγμένη πάνω απο τις λευκές λίμνες - lacs Blanches)

Το Mont Blanc (Λευκό Όρος), είναι ένας μεγάλος ορεινός όγκος των Δυτικών Άλπεων. Περιλαμβάνει την ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης με ύψος 4.810 μ. Η κορυφή βρίσκεται στο γαλλικό έδαφος, ενώ ολόκληρο το βουνό βρίσκεται στα σύνορα τριών κρατών: της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Ιταλίας. Έχει προσανατολισμό από ΝΔ προς ΒΑ και χωρίζεται από βαθιές και απότομες χαράδρες. Εξαιτίας του μεγάλου ύψους του ορεινού αυτού όγκου, το μεγαλύτερο μέρος του καλύπτεται από χιόνι και πάγους. Το σχήμα του όρους μοιάζει με τραπέζι, με μήκος 50 χλμ. και μέσο πλάτος 15 χλμ. Οι τρεις πόλεις που περιβάλλουν το Mont Blanc είναι η Courmayeur στην κοιλάδα της Αόστας στην Ιταλία, και οι πόλεις Saint-Gervais-les-Bains και Chamonix (Σαμονί) στην περιοχή Haute-Savoie στην Γαλλία. Την κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή του βουνού αποτελεί ο τουρισμός. Πράγματι, οι απότομες πλαγιές του αποτελούν πόλο έλξης για τους ορειβάτες όλου του κόσμου, που ξεκινούν από τα ξενοδοχεία που υπάρχουν στις πόλεις που το περιβάλλουν, με σκοπό να κατακτήσουν τις κορυφές του. Γι' αυτό το λόγο έχει κατασκευαστεί και εναέριος σιδηρόδρομος, που ανεβάζει τους τουρίστες σε ύψος 2.665 μ. Το νέο τούνελ μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, εκτός του ότι συντομεύει την απόσταση μεταξύ των δύο χωρών, συντελεί και στην τουριστική ανάπτυξη του βουνού. Η πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση του Mont Blanc ήταν στις 8 Αυγούστου 1786 από τον Jacques Balmat και τον γιατρό Michel Paccard. Η ανάβαση αυτή (εμπνευστής της οποίας υπήρξε ο Horace-Bénédict de Saussure, ο οποίος έδωσε και ανταμοιβή στους κατακτητές της κορυφής) σηματοδότησε την απαρχή της σύγχρονης ορειβασίας. Η πρώτη γυναίκα που έφτασε στην κορυφή ήταν η Marie Paradis το 1808. Σήμερα στην κορυφή ανεβαίνουν κατά μέσο όρο 20.000 ορειβάτες-τουρίστες το χρόνο και θα μπορούσε να θεωρηθεί μια εύκολη, αλλά μεγάλη, ανάβαση προσιτή για κάποιον που έχει καλή φυσική κατάσταση και εξοικείωση στα μεγάλα υψόμετρα.


Συγκεντρώθηκαν οι σχετικές πληροφορίες από το διαδίκτυο και φίλους που είχαν πραγματοποιήσει την διαδρομή. Περιγραφές, χάρτες ίχνη για το gps. Κλείσαμε δυο διανυκτερεύσεις στο καταφύγιο le Gouter, το τελευταίο οργανωμένο κατάλυμα πριν την κορυφή. Η κατασκήνωση γύρω από την κορυφή απαγορεύεται, και δεν θέλουμε να δοκιμάσουμε την ελαστικότητα των κανονισμών τους…  Όπως τελικά αποδείχτηκε, είτε μας βοήθησαν πολύ οι καιρικές συνθήκες, είτε βρεθήκαμε σε «καλή μέρα», η ανάβαση δεν ήταν τόσο απαιτητική όσο την περιμέναμε.

Πέμπτη 9 Ιουλίου
Τελευταίος έλεγχος στις αποσκευές. Υλικά παλιά, καινούργια ή δανεικά, όλα στη θέση τους. Από ένα βαρύ σακίδιο και μια δεύτερη μικρότερη αποσκευή ο καθένας. Τραίνο για Αθήνα, διανυκτέρευση σε καλό φίλο.

Παρασκευή 10 Ιουλίου


Μετρό και αεροδρόμιο για την πτήση Αθήνα – Γενεύη με καλό καιρό και πρώτη γεύση από τα χιονισμένα βουνά από το παράθυρο. Στο αεροδρόμιο περιμένουν πολλά μικρά λεωφορειάκια που εκτελούν με πυκνά δρομολόγια την διαδρομή για Chamonix. Καλό και φθηνότερο είναι να κρατηθεί θέση δυο μέρες νωρίτερα από το διαδίκτυο, εμείς περιμέναμε δυο ώρες να βρεθεί θέση.Η Hillary, η νεαρή οδηγός του μικρού λεωφορείου, οικονομική μετανάστρια από την Ουαλία, ελλείψει θέσεων με έβαλε στη θέση του συνοδηγού. Ο φίλος της αυτόν τον καιρό είναι στην Ελλάδα σε δουλειά σχετική με υπαίθριες δραστηριότητες. Ρώτησε για την πολιτική κατάσταση, πράγμα που επαναλαμβάνονταν από όσους καταλάβαιναν ότι είμαστε Έλληνες. Οι περισσότεροι φαίνονταν να θαυμάζουν ως ενθουσιασμού την μικρή χώρα που τα βάζει με το ευρωπαϊκό κατεστημένο και εύχονταν καλό αγώνα. Μετά από μιάμιση ώρα το λεωφορειάκι μας άφησε στην είσοδο της πανσιόν που είχαμε προεπιλέξει και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο στις δυο από τις έξι κουκέτες που είχε. Μετά τις δέκα το βράδυ ο ρεσεψιονίστ αποχωρεί και η κεντρική πόρτα παραμένει ανοιχτή. Στους τοίχους του χώρου υποδοχής αμέτρητα ορειβατικά διακοσμητικά και αναμνηστικά, ένδειξη ότι το κατάλυμα προτιμάται από ορειβάτες. Οι θαμώνες αποτελούν ένα πλούσιο δείγμα των φυλών του ανθρώπινου είδους. Είμαστε στο Chamonix (Σαμονί)!

Το διασημότερο χιονοδρομικό κέντρο της Γαλλίας ίσως και του κόσμου, με την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, περιτριγυρισμένο με τις εντυπωσιακές, πάντα χιονισμένες, κορυφές των Άλπεων. Άψογη οργάνωση, καθαριότητα και απεριόριστες δυνατότητες για αθλήματα όπως σκι, ποδήλατο βουνού, παραπέντε, αναρρίχηση κλπ. Ένα δίκτυο συγκοινωνιών με λεωφορεία και τραίνα μπορούν να σε πάνε (δωρεάν για τους πεζοπόρους) σε οποιοδήποτε προορισμό κατά μήκος της κοιλάδας. Το Chamonix και ολόκληρη η κοιλάδα που το περιβάλλει βρίσκεται σε γαλλικό έδαφος. Απέχει 88 χλμ. από το αεροδρόμιο της Γενεύης, που είναι και ο συνηθέστερος τρόπος πρόσβασης σε αυτό. Επειδή οι κάτοικοι της περιοχής έχουν αυξημένη οικολογική ευαισθησία, συνιστούν στους επισκέπτες να αφήσουν το αυτοκίνητό τους και να εξερευνήσουν τη μαγεία της «θάλασσας των πάγων» του Chamonix με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ένας άλλος, οικολογικότερος τρόπος πρόσβασης είναι με το τρένο για Martigny, - La Chatelard – Frontiere, στα γαλλοελβετικά σύνορα και εν συνεχεία για Chamonix. Η διαδρομή είναι μια αξέχαστη εμπειρία, αφού το τρένο περνάει μέσα από χιονισμένες κοιλάδες, ποτάμια και τούνελ, μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Η διάρκεια του ταξιδιού, μ’  αυτόν τον τρόπο, είναι τρεισήμισι ώρες περίπου.












Σάββατο 11 Ιουλίου
Παίρνουμε το λεωφορείο και κατεβαίνουμε την κοιλάδα μέχρι το Le Houches 1000μ. Δίπλα από το τελεφερίκ ξεκινά το μονοπάτι που ακολουθήσαμε για το Bellevue 1800m. Το μονοπάτι δασωμένο με θέα προς την κοιλάδα και μια πρώτη ένδειξη του πόσο καλή δουλειά στον τομέα συντήρηση και σήμανση, τόσο καλή που είναι σχεδόν αδύνατο να χαθείς στο δίκτυο των μονοπατιών του Chamonix! Από το Belvedere περνά ο οδοντωτός σιδηρόδρομος. Τρέξαμε φορτωμένοι με τα σακίδια πίσω από το τρένο να το προλάβουμε, να μην περιμένουμε το επόμενο δρομολόγιο. Σκορπίσαμε συμπαθητικά γέλια στο προσωπικό και τους επιβάτες, ορειβάτες αλλά και απλοί τουρίστες, όλων των ηλικιών και εθνοτήτων. Το όμορφο τρένο ανηφόρισε μέχρι το τέρμα της διαδρομής, το Nid d Aigle 2360m.(αετοφωλιά). Εδώ υπάρχει καταφύγιο και καφέ που το επισκέπτονται πλήθος τουριστών. Εκεί γνωρίσαμε τον Αμπντουλά, νεαρό γάλλο αλγερινής καταγωγής, σπουδαστή φιλολογίας και εποχικό εργαζόμενο στην πληροφόρηση των επισκεπτών. Μας ρώτησε ευγενικά αν θα διανυκτερεύσουμε στο ύπαιθρο και μας ενημέρωσε ότι το μοναδικό σημείο που επιτρέπεται η κατασκήνωση είναι έξω από το καταφύγιο Tete Rousse. Βλέποντας την ελληνική σημαία στα σακίδια μας είπε ότι στα πλαίσια των σπουδών του μαθαίνει ελληνική φιλοσοφία. Έκανε δε παρατηρήσεις για την οικονομικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας που ούτε δικός μας δεν θα μπορούσε. Δεχθήκαμε τις ίδιες παροτρύνσεις να δώσουμε αγώνα…

Ανηφορίσαμε το μονοπάτι σε βραχώδες έδαφος για τέσσερις περίπου ώρες μέχρι το καταφύγιο Tete Rousse 3170m. (κόκκινο κεφάλι). Είδαμε και τα πρώτα αγριοκάτσικα, όχι και τόσο άγρια, πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής τους ορειβάτες. Συχνά-πυκνά οι αναμνηστικές πλακέτες και οι σταυροί για τους χαμένους ορειβάτες μας γεμίζουν δέος. Το τελευταίο κομμάτι ήταν όμορφο, έντονα ανηφορικό, φιδωτό, σε πολλά σημεία σκαλισμένο στην πέτρα. Λίγο πριν το καταφύγιο αρχίζει το χιόνι. Σε ειδικό ενημερωτικό κιόσκι ένας ηλιοκαμένος









υπάλληλος μας ενημερώνει και αυτός με τη σειρά του για τους περιορισμούς και για το σημείο όπου μπορούμε να στήσουμε τη σκηνή μας, σε ένα πλάτωμα πάνω από το καταφύγιο, όπου είναι το λεγόμενο base camp. Διαθέτει και τουαλέτα υπαίθρια, ειδική κατασκευή, όπως και όλα τα άλλα εδώ. Το καταφύγιο όμορφο, με οργανωμένη κουζίνα, μόνο που η δυάδα μπαταριών που προμηθευτήκαμε δεν δούλεψαν ούτε λεπτό όταν τις χρειαστήκαμε-ευτυχώς όχι στο gps. Στήσαμε την σκηνή σε καθαρό από χιόνι σημείο, πάνω σε πέτρες. Η «κατασκήνωση» χωρά περίπου πενήντα σκηνές. Ανάβουμε το γκαζάκι και φτιάχνουμε την λαχταριστή σούπα. Από πάνω μας υψώνεται ο βράχινος όγκος όπου θα σκαρφαλώσουμε τη επομένη. Ψηλά, κρεμασμένο κυριολεκτικά στην απότομη χιονισμένη πλαγιά, το καταφύγιο Gouter. Γυαλίζει στον ήλιο η εξωτερική του μεταλλική επιφάνεια. Τα βουνά τριγύρω επιβλητικά, βουβά, φιλικά και σκληρά μαζί, μυστήριο. Η κορυφή μας δεν φαίνεται από δω, κρύβεται ακόμα πίσω από τις πλαγιές και τις προκορφές. Στα δυτικά απλώνονται οι μυτερές κορυφές της οροσειράς που αγγίζουν και ξεπερνούν τα 4000 μέτρα. Τις απογευματινές ώρες με το λιώσιμο των πάγων ακούμε και βλέπουμε μικρές κατολισθήσεις χιονιού και βράχων. Γι αυτό οι πιο ασφαλείς ώρες να κινείται κάποιος είναι οι πρωινές. Τα χαμηλά σύννεφα και το τοπίο μας χάρισαν ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Με όλη την κούραση η νύχτα στο στενό αντίσκηνο κύλισε σαν μια ανάσα, μόνο που ο φίλος μου δεινοπάθησε από το ροχαλητό.
Κυριακή 12 Ιουλίου




Η βραχώδης ράχη (Gouter Ridge) που χαζεύαμε το προηγούμενο απόγευμα αποδείχτηκε μια διασκεδαστική τρίωρη ανάβαση με περάσματα δευτέρου και τρίτου βαθμού (scrambling), αλλά με τέτοια ασφάλιση με συρματόσχοινα, που δεν νοιώθεις καμιά στιγμή τον κίνδυνο. Υπάρχουν και μεταλλικές μπάρες και σκαλοπάτια (via ferrata) σε εκτεθειμένα σημεία. Πολλές φορές ο εξοπλισμός δημιουργεί δυνατότητα κίνησης προς δυο κατευθύνσεις, έτσι, για να μην δημιουργείται μποτιλιάρισμα… όλο αυτό το υλικό βέβαια μεταφέρθηκε εδώ πάνω με ελικόπτερα. Γι αυτό το κομμάτι δεν χρειαστήκαμε crampons παρά στην αρχή και στο τέλος, πριν το καταφύγιο Gouter 3800m. Όλο το υπόλοιπο το βρήκαμε στεγνό. Φανταζόμαστε ότι με χιόνι τα πράγματα γίνονται πολυπλοκότερα. Κάπου εδώ ανάμεσα το υψόμετρο μου υπενθύμισε την παρουσία του, έντονος πονοκέφαλος. Ο Βασίλης απτόητος.
Μπαίνουμε στο καταφύγιο με μια μικρή δόση δέους. Είχαμε ακούσει πολλά, αλλά από κοντά είναι αλλιώς. Να ντρέπεσαι να πατήσεις μέσα. Είναι κατασκευασμένο με ξυλεία από κοντινά δάση και οι λειτουργίες του μοναδικές από άποψη εξοικονόμησης ενέργειας και βιοκλιματικής. Αν καθίσεις κοντά στην τζαμαρία της τραπεζαρίας ή έξω στο μπαλκόνι έχεις την αίσθηση ότι αιωρείσαι ανάμεσα στα βουνά. Δυστυχώς από μια προσωρινή βλάβη δεν διέθετε νερό, τα μωρομάντηλα του Βασίλη αποδείχτηκαν σωτήρια. Είναι ένα μικρό τεχνολογικό θαύμα σε τέτοιο υψόμετρο. Μαζί με όλες τις άλλες υποδομές έχει διευκολύνει αφάνταστα την ανάβαση στην κορυφή. Κάποια στιγμή συλλογιζόμαστε πόσο αντίξοες ήταν οι συνθήκες για τους παλιότερους ορειβάτες και αν αυτό που κάνουμε εμείς είναι πραγματική ορειβασία.

Στο καταφύγιο έχουμε «κλείσει» δυο βραδιές, έτσι για να υπάρχει περιθώριο να ελιχθούμε σε περίπτωση κακοκαιρίας. Αποδείχτηκε ότι ο καιρός μας ήταν καλός σύμμαχος και την επομένη θα φτάναμε κορυφή. Το απόγευμα το αφιερώσαμε για ξεκούραση και παρέα κυρίως με τον Φρανσουά και τους φίλους του. έχει ανέβει τρεις φορές κορυφή και αντλούμε πληροφορίες. Η ενασχόλησή του με τα οικονομικά του επιτρέπουν να κάνει κριτική στα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα και μας δίνει την αίσθηση ότι η χώρα μας είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η ενθάρρυνση και η φιλική του διάθεση για όσα επιχειρεί η χώρα είναι δίνει κουράγιο. Επίσης κουράγιο μας δίνει για το τι θα ακολουθήσει στην ανάβαση καθώς λέει ότι δεν μας λείπει τίποτα για να καταφέρουμε την κορυφή. Κοιμηθήκαμε νωρίς.
Δευτέρα 13 Ιουλίου
















Ώρα δύο, ξύπνημα. Πρωινό, και ντύσιμο με όλο τον εξοπλισμό. Έξω η ομίχλη μας υποδέχεται ψυχρά. Έχουν ήδη ξεκινήσει δυο παλαιοί, έμπειροι ιταλοί. Μετά από μας έρχονται κι άλλες δυο μικρές ομάδες. Στην χιονισμένη πλαγιά διακρίνονται οι φακοί κεφαλής όσο το επιτρέπει η ορατότητα. Ανεβαίνοντας ο αέρας δυναμώνει, μαζί και το ψύχος. Χωρίς απρόοπτα φτάνουμε στο καταφύγιο ανάγκης – αμπρί Vallote 4360m. Είναι ένα μεγάλο μεταλλικό κουτί με ειδική είσοδο για να μην την κλείνει το χιόνι. Από κάτω ακριβώς το παλιό καταφύγιο, τώρα διαθέσιμο μόνο σε επιστήμονες. Ο αέρας αυτήν την ώρα δεν αστειεύεται. Αποφασίζουμε να κάνουμε στάση στο καταφύγιο. η ώρα είναι πέντε και μέσα γίνεται το αδιαχώρητο από όσους έμειναν εδώ όλο το βράδυ. Κάποιοι είχαν ανέβει κορυφή την προηγουμένη, άλλοι δεν τα κατάφεραν και ξέμειναν εδώ. Βρήκαμε μια γωνιά να ακουμπήσουμε. Κάθε λίγο επέστρεφαν άπραγες όσες ομάδες αψήφησαν τον κακό καιρό και συνέχισαν για κορυφή. Εμείς περιμέναμε υπομονετικά, όλη η μέρα ήταν μπροστά μας, και ανταμειφθήκαμε. Ξεκινώντας κατά τις έντεκα η συννεφιά αραίωνε και ο άνεμος κόπαζε. Βλέπανε στα δεξιά τις απόκρημνες βραχώδεις πλαγιές. Ένα σεράκ στα αριστερά. Σε μια ώρα περίπου το στενό πέρασμα της κορυφογραμμής Bosses. Μια ακόμη ομάδα μας πλησιάζει και παίρνουμε κουράγιο. Άλλη μια ώρα και πλησιάζουμε. Η πλαγιά απότομη, οι ανάσες πυκνές. Ο Βασίλης μπροστά, μας ενώνει το σχοινί σαν ομφάλιος λώρος. Αν πέσει απ την μια πλευρά, εγώ δεν πρέπει να το σκεφτώ στιγμή να πέσω από την άλλη. Και εκείνος το ίδιο. Η συντροφικότητα στην απόλυτη έννοια. Φτάνουμε κορυφή μαζί με τους δυο πολωνούς. Αγκαλιές και ενθουσιασμός! Μόνο η ομίχλη δεν έφυγε. Ίσως δεν δούμε τίποτα αλλά δεν πειράζει. Τα συναισθήματα είναι τόσο πλούσια. 4810m.!
Φωτογραφιζόμαστε με την σημαία του συλλόγου και μια ελληνική σημαία που φέρει μήνυμα: «μην καταστρέφετε τις Ευρωπαϊκές αξίες». Αυτή τη στιγμή είμαστε πιο ψηλά από όλους στην Ευρώπη. Ο νους μας πάει στα αγαπημένα μας πρόσωπα, οικογένειες, φίλοι… Και ακόμα στον φίλο, βετεράνο ορειβάτη Δημήτρη Κουσιά που πάτησε εδώ αρκετές φορές, με πιο δύσκολες συνθήκες. Θα του αφιερώσουμε αυτή τη μικρή μας επιτυχία. Και ακόμα σκεφτόμαστε το μέλλον, τις επόμενες κορυφές, τις επόμενες ανηφόρες στα βουνά και στη ζωή. Ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε. Όμως πριν ξεκινήσουμε το βουνό μας έκανε τη χάρη και μας αποκαλύφθηκε. Σε λίγα λεπτά τα σύννεφα ως εκ θαύματος εξαφανίστηκαν. Ένας λαμπερός ήλιος αντανακλά το χιόνι τριγύρω ενώ μέχρι τον ορίζοντα αποκαλύπτει το μεγαλείο του ορεινού όγκου των Άλπεων με το εντυπωσιακό ανάγλυφο. Οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά. Συγχρόνως, κοιτώντας τον δρόμο της επιστροφής συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος της διαδρομής που μέσα στη νύχτα και την ομίχλη δεν είχαμε αντιληφθεί.
Κατεβαίνουμε προσεκτικά την πλαγιά και το στενό λαιμό. Τα κραμπόνς ακόμα καρφώνονται στο παγωμένο χιόνι. Κάποιοι ανεβαίνουν τώρα, το χιόνι μαλακώνει και θέλει προσοχή. Δεν αργούμε να προσπεράσουμε το Vallot χωρίς στάση. Βρίσκουμε ένα κράνος, στην βιασύνη να κατέβουν οι πολωνοί το ξέχασαν. Το κατέβασμα μας ήταν τόσο γρήγορο που τους προλάβαμε. Φτάσαμε στο Gouter ικανοποιημένοι. Ύπνος το απόγευμα και ξανά το βράδυ.

Τρίτη 14 Ιουλίου





Σήμερα αφήνουμε τα μεγάλα υψόμετρα. Κατεβήκαμε μέχρι το Tete Rousse από το γνώριμο πια βραχώδες κατέβασμα. Μαζεύουμε το αντίσκηνο που μας περίμενε υπομονετικά δυο μερόνυχτα. Παίρνουμε μια ανάσα και συνεχίζουμε το κατέβασμα. Τα σακίδια γίνονται ασήκωτα. Μέχρι το απόγευμα είμαστε στο Σαμονί και καταλύουμε στο κάμπινγκ Mer de Glace.


Τετάρτη 15 Ιουλίου








Ημέρα ξεκούρασης. Αλλάζουμε κάμπινγκ. Στήνουμε στο Pierre Semard στο χωριό Montroc, 15 λεπτά με το λεωφορείο ή το τρένο από το Σαμονί και τιμές… ελληνικές. Υπέροχη θέα από δω, όλα τα βουνά απέναντι. Κάναμε τις βόλτες στο Σαμονί και τον απαραίτητο ανεφοδιασμό. Υπέροχη αρχιτεκτονική, καταστήματα με ορειβατικά είδη σε κάθε βήμα, μνημεία που προδίδουν την μακρά ιστορία του τόπου στον αλπινισμό.
Πέμπτη και Παρασκευή 16,17 Ιουλίου





























Ξεκινάμε ένα διήμερο όμορφο τρέκκινγκ στο Aguille Rouge, απέναντι από τις μεγάλες κορυφές της Ευρώπης, μαζί και το Μοντ Μπλάνκ οι οποίες θα μας συνοδεύουν συνεχώς σε ένα εξαιρετικό πανόραμα. Κινηθήκαμε ανάμεσα στα 1000 και 3100 μέτρα. Πρώτα το ανέβασμα μέχρι τις Λίμνες Τσεσερύ (Cheserys) και τις Λευκές Λίμνες (lacs Blancs Το μονοπάτι αποτελεί ένα μέρος του απέραντου δικτύου που δέχεται δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Η σήμανση και η υποδομή ( διαμόρφωση σε δύσκολα σημεία, via ferrata) υποδειγματική. Ένα μάτι σαν το δικό μας με σχετική εμπειρία ξεχώριζε ακόμη και τις μικρές λεπτομέρειες που φανέρωναν την πολύ καλή δουλειά. Οι αλπικές λίμνες, τα καταφύγια, η πρόσβαση μέχρι αρκετά μεγάλο υψόμετρο με τελεφερίκ, τα ανέγγιχτα βουνά της οροσειράς και ο πυρήνας του εθνικού πάρκου αποτελούν ένα σύμπλεγμα που θα ικανοποιήσει τον απαιτητικό ορειβάτη. Διαδρομές που απευθύνονται από τον απλό πεζοπόρο μέχρι τον δεινό αναρριχητή. Εμείς φτάσαμε μέχρι το διάσελο Belvedere του οποίου το μόνιμο σχοινί για να κατέβουμε την απόκρημνη βόρεια πλαγιά δεν εμπιστευθήκαμε λόγω του ότι δεν φέραμε και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Έτσι τροποποιήσαμε λίγο το σχέδιο. Συνεχίσαμε την ανατολική πλευρά του ορεινού όγκου με τις επιβλητικές μυτερές κορυφές, σκαρφαλώσαμε σε μια από αυτές λίγο πάνω από τα 3000μ. και μετά διανυκτερεύσαμε υπαίθρια στην όχθη των λευκών λιμνών. Την επομένη επιστρέψαμε στο Σαμονί μέσω της Μαύρης λίμνης (lac Noire).
Σάββατο 18 Ιουλίου














Η μέρα των παγετώνων! Ξεχωριστές επισκέψεις στο Mer de Glace από τον Βασίλη και στον glacier du Tour από μένα. Πρωινό ξύπνημα και πορεία για τον οικισμό Le Tour. Χιονοδρομικό κέντρο με λιφτ και πίστες. Στάση στο σαλέ της ορειβατικής ομοσπονδίας της Γαλλίας, ένας ισχυρότατος οργανισμός. Η γνωριμία με τον Μισέλ και την ομάδα οδηγών βουνού από όλη τη χώρα ήταν μια αναπάντεχη στιγμή. Ο ίδιος θαυμασμός στον επισκέπτη από την Ελλάδα, ανταλλαγές διευθύνσεων και τηλεφώνων και υποσχέσεις για συνεργασία. Μετά την καταρρακτώδη βροχή μου έγινε αιτία καθήλωσης στο σαλέ για δυο ώρες το χρονοδιάγραμμα στένεψε. Η διαφορά από τα 1100m του κάμπινγκ μέχρι τα 2700m του καταφυγίου Albert κύλισε εύκολα καθώς η θέα προς τον παγετώνα μαγνητίζει την προσοχή χωρίς ανάπαυλα. Ο ήχος των ορμητικών νερών που ξεχύνονται από τις σχισμές στη βάση του δίνει ρυθμό στην ανάβαση. Οι γύρω χιονισμένες κορυφές που αγγίζουν τον ουρανό συμπληρώνουν την επιβλητική εικόνα. Σαν να περπατάμε στην Ανταρκτική! Στην πορεία συναντήσεις διεθνούς εμβέλειας, ο ιάπωνας φωτογράφος Τοσίρο, ο ισπανός μοναχικός ορειβάτης Νταβίντ και η …πόντια Ελισάβετ! Ναι, η μόνη ελληνική ψυχή εδώ πάνω όλες αυτές τις μέρες και είναι ελληνίδα εξωτερικού. Μια ευχάριστη έκπληξη!  Στο άψογο καταφύγιο η φιλική ατμόσφαιρα και η γευστικότατη ομελέτα πρόσφερε την απαραίτητη ξεκούραση. Η συνέχεια έγινε πάνω στον παγετώνα μέχρι τα 3150 μέτρα υψόμετρο για να υπάρξει μια άμεση γεύση αυτού του παγωμένου κολοσσού. Προσεκτικό πέρασμα πάνω από μερικά σεράκ και μόλις το ρολόι σήμανε την ανάγκη επιστροφής μια ματιά προς την ανεκπλήρωτη κορυφή.
Κυριακή 19 Ιουλίου







Μαζεύουμε τα πράγματα και επιβιβαζόμαστε στο τραίνο για να φτάσουμε σε 15 λεπτά στο κέντρο του Σαμονί. Από κει λεωφορείο για Γενεύη. Αφήνουμε σακίδια στο αεροδρόμιο και ξεκινάμε την βόλτα στην όχθη της λίμνης. 

Συναυλίες, ζογκλέρ, πλοιάρια και πολλά άλλα συνθέτουν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα στο παραλίμνιο πάρκο. Στα γρήγορα κάναμε και μια βόλτα στην παλιά πόλη. Δεν φτάνει μια μέρα στα σίγουρα.
Δευτέρα 20 Ιουλίου
Ξεχωριστή επιστροφή. Ο Βασίλης μέσω Κιέβου, θα φτάσει Καρδίτσα μια μέρα αργότερα. Στο τραίνο από Αθήνα μια γνωριμία ταράζει τις όμορφες αναμνήσεις του δεκαημέρου. Η παρέα από τη Συρία που γλύτωσε τις φλόγες του πολέμου και τα κύματα του Αιγαίου ταξιδεύει ένα αλλιώτικο ταξίδι. Αυτό της ανάγκης. 
Μαζί με τα άλλα στην κουβέντα μας συμφωνήσαμε και σ’ αυτό: πόσο άδικα χωρίζουν τα σύνορα βουνά, θάλασσες και λαούς. Ή πόσο θα μπορούσαν να τους ενώνουν…

Αυτές οι δέκα μέρες θα είναι αξέχαστες. Για τα όσα είδαμε, μάθαμε και για την ομορφιά της συντροφικότητας των συνοδοιπόρων. Μαζί με τον Βασίλη ευχαριστούμε τις οικογένειές μας που μας στάθηκαν στην προσπάθεια.
Αποστόλης  Παντελής, μέλος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Καρδίτσας (ΕΟΣΚ)

Η κορυφή του Mont Blanc είναι ένας εφικτός στόχος για ανθρώπους με μικρότερη εμπειρία στα βουνά αλλά με στοιχειώδεις γνώσεις, που όμως θα πρέπει πάντα να υπολογίζουν τις σκληρές συνθήκες του μεγάλου υψομέτρου, την πιθανότητα για σοβαρή επιδείνωση του καιρού οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, τους κινδύνους από πτώσεις βράχων, σεράκς και κρεβάς. Εμάς μας στάθηκε και ο καιρός και η καλή συνεργασία!

Τι χρειάζεται:
·         Σακίδιο στα μέτρα μας, όχι παραφορτωμένο. Ένα εφεδρικό σακίδιο κορυφής που να μην πιάνει χώρο
·         Πιολέ όχι τεχνικό απαραίτητα
·         Κραμπόνς
·         Κράνος
·         Γυαλιά ηλίου
·         Φακός κεφαλής και εφεδρικός
·         Σχοινί 20 μέτρα τουλάχιστον
·         Εξοπλισμός ανάσυρσης από κρεβάς (εμείς δεν το διαθέταμε αλλά όλοι οι οδηγοί βουνού που είδαμε το κουβαλούσαν
·         Βασικό αναρριχητικός εξοπλισμός
·         Νερό, 2 λίτρα σα ασκό είναι καλό
·         Χάρτης, πυξίδα και αν υπάρχει gps και καλή εξοικείωση μ’ αυτά!
·         Αντιηλιακό υψηλής προστασίας
·         Τροφή κατάλληλη για υψόμετρα και σνάκς και άλλα πλούσια σε θερμίδες, γενικά ότι σας αρέσει πολύ γιατί αν σας πιάσει το υψόμετρο δεν θα έχετε πολύ όρεξη.

Πηγές:
Chamonix.net