(ΡΑΧΟΥΛΑ) ΖΩΓΛΟΠΙ –
ΠΑΛΙΟΖΟΓΛΩΠΙ ΜΕ ΤΟΝ Ε.Ο.Σ.Κ.

Με σύμμαχο τον
καλό καιρό, μετά από έναν παρατεταμένο και αρκετά ψυχρό φετινό χειμώνα,
πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 18 Μαρτίου, η προγραμματισμένη δραστηριότητα του
Ορειβατικού Συλλόγου Καρδίτσας (ΕΟΣΚ), στη διαδρομή Ραχούλα – Παλαιοζωγλόπι. Η συμμετοχή του κόσμου ξεπέρασε κάθε
προηγούμενη και έτσι περίπου εξήντα μέλη και φίλοι του Ορειβατικού κάθε
ηλικίας, από τεσσάρων έως και εξήντα τεσσάρων ετών, συναντήθηκαν στο πρωινό
ραντεβού της Κυριακής στην πλατεία Πλαστήρα
Η διαδρομή
ξεκινάει μέσα από τη Ραχούλα, που υπήρξε έδρα του δήμου Ιτάμου από το 1883 μέχρι και το 1912. Η Ραχούλα απέχει
από την Καρδίτσα 17 χλμ.
Και βρίσκεται σε υψόμετρο 350
μέτρων. Στην τελευταία απογραφή ο πληθυσμός του χωριού
ανέρχονταν σε περίπου 600 κατοίκους. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες
ιδρύθηκε το Παλιοζωγλόπι σε υψόμετρο 600-750 μέτρα. Όπως προκύπτει
από επιστολή του Ευγένιου Γιαννούλη του Αιτωλού (1681), το Παλιοζωγλόπι εκείνη
την εποχή καταστράφηκε ολοσχερώς, πιθανότατα από ληστές, ενώ πρέπει να κάηκε
και δεύτερη φορά από τους τούρκους, κατά την ελληνική επανάσταση (1823). Το
Ζωγλόπι εγκαταστάθηκε στη σημερινή του θέση τη δεκαετία 1840-1850 και το χωριό
μετονομάστηκε σε Ραχούλα το 1928.
Η διαδρομή από τη
Ραχούλα στο Παλιοζωγλόπι και στη συνέχεια στον Αη Λιά είναι μαγευτική και
ακολουθεί στο μεγαλύτερο τμήμα της τις όχθες του ποταμού Καράμπαλη, που έχει
τις πηγές του στον Ίταμο και χύνεται στον Πηνειό. Το τοπίο εναλλάσσεται από τη
ζώνη των θαμνόφυτων (ρείκια, κουμαριές, φιλίκια), τις βελανιδιές, τις καστανιές
και παραπάνω μέχρι τον Ίταμο τα βαθυπράσινα έλατα. Ξεκινάμε μέσα από τη
Ραχούλα, λίγο πριν τα τελευταία σπίτια του χωρίου και ακολουθούμε κατηφορικό
τσιμεντόδρομο, που γρήγορα γίνεται χωματόδρομος, διασχίζουμε με τσιμεντένια
γέφυρα το ποτάμι και ανηφορίζουμε ήπια, έχοντας τη ροή του ποταμού στα αριστερά μας. Μετά από είκοσι λεπτά
πορείας αφήνουμε τον χωματόδρομο και ακολουθούμε το μονοπάτι που κατηφορίζει
αριστερά προς το ποτάμι και συναντάμε το παλιό μονοπάτι, που σύνδεε το
Παλιοζωγλόπι με το Ζωγλόπι. Το μονοπάτι διατηρείται, δυστυχώς σε πολύ λίγα
σημεία, στην αρχική του πλακόστρωτη μορφή και τραβερσάρει ομαλά στη δεξιά όχθη
του ποταμού. Σε δύο σημεία του κόβεται από τη σημερινή χάραξη του ασφαλτόδρομου
και λίγο πιο πάνω, στην περιοχή «Χτίσματα», περνάει απέναντι από το ποτάμι πάνω
από ένα μονότοξο πέτρινο γεφύρι, που χρονολογείται από την εποχή του Αλή Πασά
και συνεχίζει στην αριστερή όχθη μέχρι την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Στη
συνέχεια ακολουθούμε αγροτικό δρόμο και σε δέκα πέντε λεπτά φτάνουμε μέσα στον
οικισμό Παλιοζωγλόπι. Από τον οικισμό και μετά από άλλα δέκα λεπτά πορείας
καταλήγουμε στον Προφήτη Ηλία, εκεί όπου βρίσκεται και ο τάφος του Χαρίλαου
Φλωράκη, ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς. Το συνολικό μήκος της διαδρομής είναι
περίπου 7,5
χιλιόμετρα και ένας πεζοπόρος με μέτρια φυσική κατάσταση
θα χρειαστεί περίπου 2-2,5 ώρες. Στην Αγία Παρασκευή, στο Παλιοζωγλόπι και στον
Άη Λιά υπάρχει νερό και μόνο σε δύο τρία σημεία χρειάζεται λίγη προσοχή λόγω
κατολισθήσεων. Διαδρομή χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές δυσκολίες, πολύ κοντά στην
Καρδίτσα, σε χαμηλό υψόμετρο, η οποία προτείνεται για κάθε εποχή του έτους και
για κάθε ηλικία.
Η επόμενη προγραμματισμένη δραστηριότητα
του Ε.Ο.Σ.Κ. είναι στις 24-25 Μαρτίου ανάβαση στην Κακαρδίτσα (η ψηλότερη
κορυφή των Τζουμέρκων) από το Γαδρίκι Τρικάλων, πληροφορίες στο τηλέφωνο
6974110853 και στο στέκι του συλλόγου κάθε Πέμπτη 20.00΄με 22.00΄ , που βρίσκεται
Αντιμάχου 3, δίπλα στο θερινό κινηματογράφο.



Όλοι περιμένουν το τριήμερο της Αποκριάς για να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν να διασκεδάσουν. Εμείς στον ΕΟΣΚ το περιμέναμε για ένα ακόμη λόγο. Το πρόγραμμα του Συλλόγου έγραφε : 25-26-27 Φεβρουαρίου- Γράμμος. Η εξόρμηση που περιμέναμε και προγραμματίζαμε καιρό. Οι περισσότεροι προσπαθούσαν να τα βολέψουν με δουλειές, οικογένειες, υποχρεώσεις για να καταφέρουν να έρθουν.

κοιλάδα ποταμού Σαραντάπορου

1η μέρα, Παρασκευή

Τελικά οι μέρες πέρασαν, οι συμμετοχές κλείστηκαν. Εννέα άτομα τελικά. Έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις, συγκεντρώθηκε το κατάλληλο υλικό και βεβαιωθήκαμε ότι όλοι είχαν τον απαραίτητο εξοπλισμό για χειμερινό βουνό και μια μέρα νωρίτερα ξεκινήσαμε, την Παρασκευή 24 Φλεβάρη. Δυστυχώς ο πρόεδρος του Συλλόγου μας και ένας εκ των συντονιστών της δραστηριότητας, ο Παντελής Μανώλης, την τελευταία στιγμή ακύρωσε λόγω έκτακτου προβλήματος. Στο χειμερινό βουνό οι συμμετοχές είναι περιορισμένες κυρίως λόγο έλλειψης εξοπλισμού και λιγότερο της δυσκολίας των εγχειρημάτων, αφού οι διαδρομές είναι συνήθως έτσι επιλεγμένες που να υπάρχει δυνατότητα εν μέρει να ακολουθήσουν πιο πολλοί. Οι συμμετέχοντες τελικά ήταν : Βάιος Παππάς, συντονιστής αποστολής, Αντώνης Παπαδάκος, Λαέρτης Ντεντές, Αποστόλης Παντελής, Μιχάλης Γκαραγκάνης, Ευτύχιος Ευτυχιάδης, Αντωνέλα Δημητριάδη και Αντιγόνη Ευτυχιάδη.

Έτσι ξεκινήσαμε με χαρά και ανυπομονησία για τον Γράμμο, τις εσχατιές της Πίνδου. Αυτό το άγριο βουνό που η αναφορά του και μόνο, προκαλεί έντονη συναισθηματική φόρτιση σε κάθε Έλληνα, ανεξαρτήτου πολιτικής αποχρώσεως, λόγω του Εμφυλίου. Η διαδρομή μεγάλη κοντά στα 280 χιλιόμετρα. Τρίκαλα- Παναγιά και από εκεί με την Εγνατία στα Γιάννενα. Από εκεί πήραμε τον δρόμο για Κακκαβιά – Κόνιτσα- Κοζάνη. Η διαδρομή πανέμορφη. Περάσαμε την Κόνιτσα και τον Αώο και ανηφορίσαμε βόρεια για τον Σαραντάπορο. Η διαδρομή μας παράλληλη με το ποτάμι. Μπήκαμε σιγά- σιγά στο Γράμμο και συναντούσαμε τα θρυλικά Μαστοροχώρια. Περάσαμε σε απόσταση αναπνοής από την Πυρσόγιαννη την «πρωτεύουσά» τους. Μετά την Θεοτόκο στρίψαμε για Αετομηλίτσα (Ντέντσικο), τον προορισμό μας. Τον πιο ορεινό οικισμό της Ελλάδος σε υψόμετρο περίπου 1,500 μέτρων, στην καρδιά του Γράμμου. Μετά από 17 χιλιόμετρα και ένα δρόμο με αρκετό χιόνι, πάγο και δύσκολα σημεία, φτάσαμε στο χωριό και στο καταφύγιο. Ο υπεύθυνος τους καταφυγίου μας είπε ότι το χωριό ήταν αποκλεισμένο για σχεδόν 1,5 μήνα και μόλις πριν από λίγες μέρες κατάφεραν τα μηχανήματα να ανοίξουν το δρόμο και να ανεβεί και αυτός να ετοιμάσει το καταφύγιο. Μόλις περάσαμε την πόρτα του καταφυγίου, μια ανακοίνωση της Διεύθυνσης Μηχανικού του ΓΕΣ για την εκκαθάριση παλιών ναρκοπεδίων στην περιοχή, μας θύμισε τα αιματηρά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην περιοχή, αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν ακόμα. Τακτοποιηθήκαμε στο καταφύγιο για ξεκούραση και φαγητό, το πλούσιο τραπέζι που ετοίμασαν όπως και τις υπόλοιπες ημέρες οι υπεύθυνοι του καταφυγίου Θόδωρας και Χρύσα (ένα υπέροχο και φιλόξενο ζευγάρι) μας έδωσε τις δυνάμεις για την επομένη.



η Αετομηλίτσα χιονισμένη



Η ΑΕΤΟΜΗΛΙΤΣΑ

«Η Αετομηλίτσα (παλιά Δέντσικο - Ντένισκο, Γαλαταριά είναι βλαχοχώρι του νομού Ιωαννίνων, στην επαρχία Κονίτσης, σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές του Γράμμου. Είναι το βορειότερο χωριό του νομού στα Αλβανικά σύνορα, και βρίσκεται σε υψόμετρο 1380-1490 μέτρων. Το όνομα Ντένισκο είναι σλάβικο και σημαίνει προσήλιο, που δηλώνει και το γεωγραφικό προσανατολισμό του χωριού. Τη δεκαετία του 1928 μετονομάστηκε σε Αετομηλίτσα (Αετός και Μηλιά) Είναι καθαρά κτηνοτροφικό χωριό και κατοικείται μόνο το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα οι οικογένειες των κτηνοτρόφων κατεβαίνουν με τα κοπάδια τους κυρίως σε νομούς της Θεσσαλίας και Μακεδονίας. Οι διαδρομές που προσφέρει μέσα σε δάση ή η θέα πάνω σε κορυφογραμμές είναι πόλος έλξης για μεγάλο αριθμό ορειβατών που καταφθάνουν σε κάθε εποχή του χρόνου, ακόμα και το χειμώνα.
Η Αετομηλίτσα άρχισε πάλι να αποκτά το παραδοσιακό της χρώμα, καθώς επανήλθαν τα καλντερίμια, οι πλακόστρωτες πλατείες και τα πέτρινα τοιχία. Στο χωριό λειτουργούν τους καλοκαιρινούς μήνες δύο ταβέρνες και ένα καφέ μπαρ, που βρίσκονται στην πλατεία. Το πνευματικό κέντρο του χωριού κοσμεί την είσοδο της πλατείας, ενώ η δημιουργία του καταφυγίου συνέβαλλε στην ουσιαστική ανάπτυξη του χωριού, καθώς λειτουργεί όλο τον χρόνο και φιλοξενεί πλήθος επισκεπτών. Παλιό κεφαλοχώρι, είχε γνωρίσει άνθιση τον 18ο, τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα. Οικονομικά αυτοδύναμο εκείνη την εποχή είχε γύρω στα 40.000 αιγοπρόβατα, ενώ οι αγωγιάτες και οι έμποροι του χωριού έφταναν μέχρι τον
Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου ή τη Νιγρίτα των Σερρών και διακινούσαν προς τα εκεί τα προϊόντα τους. Μεγάλες όμως ήταν και οι δοκιμασίες που γνώρισε το Ντένισκο ακόμη και μετά την απελευθέρωση απ' τους Τούρκους. Πρωταγωνίστησε κατά την εποχή του1930 στην εξόντωση των κλεφτών που λυμαίνονταν την περιοχή. Αργότερα, χτυπήθηκε από τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, αλλά κυριολεκτικά διαλύθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο. Πραγματοποιήθηκαν σφοδρές μάχες, αφού στο χωριό υπήρχε η Κυβέρνηση του βουνού και το αρχηγείο του δημοκρατικού στρατού, υπό τον Μάρκο Βαφειάδη. Οχυρά (πυροβολεία) και οι θέσεις των εγκαταστάσεων (Νοσοκομεία, πεδία βολής, μονοπάτια κλπ.) διασώζονται ακόμη και σήμερα.


Μετά το 1950, οι Αετομηλιτσιώτες βρέθηκαν διασκορπισμένοι σε όλα τα κράτη, κυρίως δε της Ανατολικής Ευρώπης, απ’ όπου και άρχισαν να επιστρέφουν πολύ αργότερα. Παράλληλα, τοα χωριό επηρεάστηκε αρνητικά και από το φαινόμενο της αστυφιλίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει από ερήμωση μέχρι και τη δεκαετία του '70. Εκείνη την εποχή αριθμούσε 70 σπίτια, αφού δεν έμεινε τίποτα απ’ τα παλιά αρχοντικά ενώ στα 50.000 στρέμματα λιβαδιών έχουν μείνει κάπου 8-10 χιλιάδες αιγοπρόβατα. Οι Αετομηλιτσιώτες σήμερα είναι διασκορπισμένοι σε όλη την Ελλάδα. Με την ίδρυση συλλόγων στη Θεσσαλονίκη και στη Λάρισα και κυρίως χάρη στην αγάπη των Αετομηλιτσιωτών το χωριό ξαναζωντάνεψε, με αποτέλεσμα να αριθμεί σήμερα εκατοντάδες σπίτια και οικογένειες. Επίσης, η κτηνοτροφία βρίσκεται σε συνεχή άνοδο, με παραγωγή ντόπιων προϊόντων της Αετομηλίτσας, όπως τυριά (με πρώτο το μανούρι), τα αγνά και νόστιμα κρέατα, και τσάι του βουνού. Οι Αετομηλιτσιώτες επιστρέφουν πλέον έστω και σαν παραθεριστές στον τόπο τους και κάθε καλοκαίρι το χωριό είναι γεμάτο ζωή. Πλήθος παιδιών δημιουργούν το πιο αισιόδοξο κλίμα για το μέλλον αυτού του τόπου και αποτελούν τον πιο ισχυρό θεματοφύλακα της ιστορικής συνέχειας της Αετομηλίτσας. (πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)



...το καταφύγιο
και ο άγρυπνος φύλακάς του...




στην θαλπωρή του τζακιού με τους φιλόξενους οικοδεσπότες








ΓΡΑΜΜΟΣ

"Ο Γράμμος είναι το τέταρτο υψηλότερο βουνό της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο ,τον Σμόλικα και τον Βόρα, με την υψηλότερη κορυφή του να φτάνει σε υψόμετρο 2.520 μέτρα. Ο όγκος του βρίσκεται στα ελληνοαλβανικά σύνορα και καταλαμβάνει το βορειοανατολικό τμήμα του νομού Ιωαννίνων, το νοτιοδυτικό του νομού Καστοριάς και ένα τμήμα της νοτιοανατολικής Αλβανίας . Στα ανατολικά του από την ελληνική πλευρά περικλείεται από τον Σμόλικα και το Βόιον. Ουσιαστικά είναι τμήμα της ευρύτερης οροσειράς της Πίνδου που καταλαμβάνει ολόκληρη την δυτική Ελλάδα. Είναι σκεπασμένος από πυκνά δάση και από αυτόν ξεκινούν πολλά υδάτινα ρεύματα. Ιστορικά, στον Γράμμο εκτυλίχθηκε κατά το 1948-1949 η τελική και σκληρότερη φάση του Ελληνικού εμφυλίου, που οδήγησε στην οριστική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού από τον Εθνικό Στρατό." (πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)


η οροσειρά της Τύμφης στον ορίζοντα

2η μέρα, Σάββατο
Το πρόγραμμα μας για το Σάββατο έλεγε ανάβαση στην Κορυφή «Τσούκα Πέτσικ» ή αλλιώς Γράμμος 2,520, την ψηλότερη του Γράμμου. Μια διαδρομή που απαιτεί γύρω στις 5- 6 ώρες για να ανέβεις το καλοκαίρι. Τώρα με τις υπάρχουσες συνθήκες, θα βλέπαμε επί τόπου ως που θα μπορούσαμε να φτάσουμε με ασφάλεια προκειμένου να επιστρέψουμε έγκαιρα μια που δεν είχαμε προγραμματισμένη διανυκτέρευση στο βουνό. Το ξύπνημα μετά το χθεσινό ταξίδι ήταν δύσκολη υπόθεση. Έτσι το ξεκίνημα της πορείας έγινε λίγο πριν τις 9. Ας είναι όμως, έτσι κι αλλιώς το πολύ χιόνι δεν θα επέτρεπε ανάβαση στην 2520 μ. και στόχος πια είναι η ανάβαση σε μια πιο κοντινή, το Περήφανο (2442 μ.). Η 2520 θα απαιτούσε ξεκίνημα πριν το ξημέρωμα και επιστροφή μάλλον νύχτα, εκτός… κι αν προτιμούνταν η λύση του αντίσκηνου για διήμερη ανάβαση. Τελικά η ομάδα μας αφήνει το χωριό όπου το χιόνι έκρυβε μέρος των σπιτιών δημιουργώντας μια ωραία εικόνα και ατενίζοντας στα νότια την εντυπωσιακή Τύμφη και τον μεγαλόπρεπο Σμόλικα άρχισε την ανάβαση. Η μέρα ήταν υπέροχη και ηλιόλουστη, απροσδόκητα ζεστή για την εποχή. Φορέσαμε τις απαραίτητες χιονορακέτες και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε πηγαίνοντας δυτικά.Περνάμε το μικρό Άσπρο Ποτάμι όπου υπάρχει μια όμορφη ξύλινη γέφυρα και πιάνουμε την απέναντι πλαγιά. Διασχίσαμε ένα όμορφο δάσος όπου κυριαρχεί η οξιά και η σιωπή για να φτάσουμε σε γυμνό τοπίο μετά τα 1800 μέτρα,. Οι χιονισμένες πλαγιές δημιουργούν ένα μεγαλόπρεπο περιβάλλον.







η κορυφογραμμή καταλήγει δεξιά στην κορυφή Περήφανο

γέφυρα στο Άσπρο Ποτάμι







μετά τα 1800μ. αρχίζει το αλπικό κομμάτι



Μετά από μιάμιση ώρα ανάβασης φτάνουμε σε ένα από τα μνημεία του Εμφυλίου, χτισμένο από το Ά Σώμα Στρατού, ένας οβελίσκος στην θέση Γκέσος (2168μ.). Η θέα απεριόριστη και εντυπωσιακή. Στο Νότο ο Σμόλικας και πιο δεξιά η Γκαμήλα αλλα και άλλα βουνά που ξεπρόβαλλαν όσο ανεβαίναμε. Βόρεια και δυτικά απλώνεται ο Γράμμος και φαίνεται η κορυφογραμμή που αφού κινηθεί ανατολικά μέχρι το Περήφανο «στρίβει» βόρεια για να καταλήξει στην Τσούκα Πέτσικ, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Προς τα πίσω η Αετομηλίτσα και η κοιλάδα της αλλά και άλλες αμέτρητες κοιλάδες. Κάνουμε στάση για ξεκούραση σε απάγγειο γιατί ο άνεμος θερίζει. Στην πορεία κάποιοι επιστρέφουν (μέχρι το μνημείο εξ άλλου ήταν δυνατή και η ανάβαση αρχάριων), κάποιοι συνεχίζουν.



στην θέση Γκέσκος



Η στενόμακρη ράχη συνεχίζει για να ενώσει κάποιες κορφούλες και να καταλήξει στον κώνο του Περήφανου. Λίγο κοπιαστική η ανάβαση αλλά από δω η θέα είναι εξαιρετική. Το γεωγραφικό κολωνάκι της κορυφής μισοθαμμένο, σχηματίζει με τον πάγο που το αγκαλιάζει ένα περίτεχνο σχήμα. Η συνέχεια της κορυφογραμμής μέχρι το 2520 δελεαστική. Να μην ήταν η ώρα προχωρημένη... Η Τσούκα Πέτσικ θα είναι εκεί όμως (προκλητική-το χειμώνα μοιάζει πολύ ψηλότερη), περιμένοντας μια επόμενη εξόρμησή μας. Από την ανατολική πλευρά, στο νομό Κοζάνης, η κοιλάδα της Γράμουστας σαν έργο τέχνης και εξαιρετικός ανοιξιάτικος προορισμός απ’ ότι λένε.












Η επιστροφή σχεδόν από τα ίδια, σε μερικά σημεία κόβεις δρόμο αφού η πιο έντονη κλίση είναι διασκεδαστική όταν κατηφορίζεις στο χιόνι. Το βράδυ συγκέντρωση στον ξενώνα του Θόδωρα (άλλο κτίσμα αυτό, 100 μέτρα από το καταφύγιο), όπου και η ταβέρνα, σημείο αναφοράς μετά από κάθε ανάβαση απαραίτητο για χαλάρωση και ανεφοδιασμό σε στερεά και …υγρή μορφή. Τα εδέσματα της Χρύσας ακαταμάχητα. Μαζί με την κορούλα τους και την γιαγιά είναι το… 50% του πληθυσμού του χωριού αυτές τις μέρες. Οι υπόλοιποι είναι ένας μόνο μόνιμος κάτοικος, ένας φύλακας και ελάχιστοι επισκέπτες.


η πλαγιά μέσα από τα (απαραίτητα) γυαλιά ηλίου

στη δύση οι σκιές μακραίνουν

3η μέρα, Κυριακή

Την επομένη μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για την Επάνω Αρένα και τις λίμνες Αρένες



Ο καιρός δεν είχε καμιά σχέση με τον υπέροχο της προηγούμενης. Από ότι φαινόταν θα επαληθευόταν το μετεωρολογικό δελτίο που ήθελε τον καιρό να χαλάει άσχημα από το μεσημέρι. Η ανάβαση για την Αρένα ήταν στην κυριολεξία απολαυστική. Μέσα από ένα πανέμορφο δάσος οξιάς ακολουθήσαμε όσο γινόταν μέσα στο χιόνι το μονοπάτι προς την κορυφή, φορώντας πάντα χιονορακέτες. Όταν βγήκαμε από το δάσος βρεθήκαμε σε ένα αλπικό τοπίο φανταστικό. Ο περιστασιακός θαμπός ήλιος, πίσω από τα σύννεφα, δημιουργούσε περίεργες αντανακλάσεις πάνω στην απόλυτη λευκότητα του χιονιού, δημιουργώντας εικόνες μοναδικές. Συνεχίσαμε προς την κορυφή από ανατολικά, μια πλαγιά με πολύ μεγάλη κλίση, όπου αναγκαστήκαμε να βγάλουμε τις χιονορακέτες, αλλά η ρευστότητα του χιονιού και το μικτό τοπίο έκανε προβληματική την χρήση κραμπόν.



οι ποτίστρες γεμάτες νερό σε ...στερεά μορφή



στη βάση του κώνου της Πάνω Αρένας




κοπιαστικό αλλά ευχάριστο!!






και ενθουσιασμός παρά την κομμένη ανάσα







το απαραίτητο ορειβατικό πεντάλεπτο...


...που διαρκεί και περισσότερο








κάπου εκεί είναι η κορυφή




Τελικά με την βοήθεια των πιολέ «πιάσαμε» την κορυφή «Επάνω Αρένα» σε υψόμετρο 2,196 μέτρων.

Η θέα εξίσου εντυπωσιακή. Σμόλικας, Γκαμήλα, άλλες κορυφές του Γράμμου, Γκέσος , Περήφανο και στα νοτιοανατολικά η Κάτω Αρένα. Ανατολικά και 300 μέτρα χαμηλότερα οι αλπικές λίμνες Αρένες, παγωμένες βέβαια, μόλις που ξεχώριζαν στο τοπίο. Η αρχική μας πρόθεση ήταν να κατεβούμε στις λίμνες, αλλά ο καιρός χαλούσε πολύ γρήγορα. Τα 300 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς σε αυτές τις συνθήκες και με τον καιρό να επιδεινώνεται μας προβλημάτισε. Τελικά αποφασίσαμε να μην κατεβούμε στις λίμνες και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για να αποφύγουμε τυχόν άσκοπες περιπέτειες.


στην κορυφή


ο Βάϊοςως ως πολυμήχανος συντονιστής


αυτό θα πει γεύμα με θέα

Η επιστροφή ήταν το ίδιο ωραία και φυσικά πολύ ευκολότερη και απολαύσαμε για ακόμα μια φορά το πραγματικά όμορφο δάσος. Η πορεία του καιρού δικαίωσε την απόφασή μας. Την τελευταία μισή ώρα της επιστροφής έριχνε χιονόνερο. Το δελτίο βγήκε τελικά σωστό. Το βράδυ πάλι γύρω από το τζάκι συζητούσαμε τις υπέροχες εμπειρίες από το βουνό και ετοιμαζόμασταν για το ταξίδι της επιστροφής, που έτσι όπως εξελισσόταν ο καιρός προοριζόταν επεισοδιακό.

τα παιδία ...τρέχει







μια οξιά γεμάτη ίσκα!!!




4η μέρα Καθαρά Δευτέρα

Το επόμενο πρωί της Καθαρής Δευτέρας ξυπνήσαμε σε ένα πραγματικά βαρύ χειμωνιάτικο τοπίο. Χιόνιζε και φυσούσε και ο αέρας στοίβαζε το χιόνι στους δρόμους με πολύ γοργούς ρυθμούς με αποτέλεσμα να είναι αδιάβατος δυσκολεύοντας ακόμα και αυτοκίνητα τετρακίνητα με αντιολισθητικές αλυσίδες! . Το μηχάνημα έφτασε και όλα τα οχήματα αναχώρησαν με ασφάλεια ακολουθώντας το. Πολύ αργότερα στην διασταύρωση, 17 χιλιόμετραπαρακάτω, χαιρετηθήκαμε με τους υπόλοιπους κατοίκους και τους υπεύθυνους του καταφυγίου με τους οποίους αναπτύξαμε φιλικές σχέσεις. Πρέπει να πούμε άλλη μια φορά πως η φιλοξενία στο καταφύγιο Γράμμου υπήρξε άριστη δεδομένη των συνθηκών που επικρατούσαν και ο Θοδωρής με την Χρύσα έκαναν ότι μπορούσαν για να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας. Το τηλέφωνο επικοινωνίας τους είναι 6974389788 για όσους θα ήθελαν να σχεδιάσουν κάποια εξόρμηση στα μέρη αυτά.






ο συντονιστής αποχωρεί τελευταίος από το καταφύγιο μετά την τελευταία ματιά



Στο χωριό εκτός από τα μέλη του ΕΟΣΚ βρισκόταν και κάποιοι κάτοικοι του χωριού και μερικοί επισκέπτες, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι, που είχαν ανεβεί για το τριήμερο. Αμέσως έγιναν κινητοποιήσεις και ξεκίνησε εκχιονιστικό μηχάνημα για να ανοίξει το δρόμο. Ο κόσμος μεταφέρθηκε στα αυτοκίνητα και περίμενε την άφιξη του μηχανήματος. Τα μέλη του ΕΟΣΚ σε όλο αυτό το διάστημα βοηθούσαν τους κατοίκους να μεταφερθούν στα οχήματά τους μέσα από τους αδιάβατους στενούς δρόμους του χωριού και με την χιονοθύελλα σε εξέλιξη

παρά το χαμόγελο είναι διακριτά τα σημάδια της κακοκαιρίας στο πρόσωπό του




... το μηχάνημα ανοίγει τον δρόμο για να ακολουθήσει η ουρά των αυτοκινήτων...



Το υπόλοιπο ταξίδι της επιστροφής κύλησε ομαλά και επιλέξαμε να έρθουμε μέσω Πενταλόφου και Τσοτυλίου, για να απολαύσουμε και την πανέμορφη ορεινή διαδρομή μέσα από το Βόιο και να σπάσουμε και την μονοτονία της ήδη γνωστής διαδρομής.

...Πεντάλοφος γραφικός...



Φτάσαμε στην Καρδίτσα κουρασμένοι, αλλά με «γεμάτες τις μπαταρίες μας». Απολαύσαμε ένα υπέροχο τριήμερο που τα είχε όλα. Εντυπωσιακή φύση, επιβλητικό χειμερινό βουνό, ωραίες διαδρομές, περιπέτεια και συντροφικότητα. Βέβαια ένα τριήμερο δεν αρκεί για να απολαύσει κανείς και να γνωρίσει το Γράμμο, για αυτό και όλοι δώσαμε την υπόσχεση να ξανάρθουμε για νέες διαδρομές και ακόμα ψηλότερες κορυφές.