Γκιώνα, 4,5 Απριλίου 2015



  Η ανάβαση έγινε από το χωριό Καλοσκοπή (παλιά  Κουκοβίτσα) Φωκίδας στην κορυφή Πυραμίδα της Γκιώνας, στα 2507 μέτρα υψόμετρο. Σάββατο, 4 Απριλίου και η ομάδα των 7 πεζοπόρων είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε την ανάβασή μας. Η ανυπομονησία μεγάλη και ο καιρός ιδανικός σύμμαχος. Αν και το υψόμετρο μεγάλο, η άνοιξη έχει ήδη κάνει αισθητή την παρουσία της. Ο ορεινός όγκος που ορθώνεται μπροστά μας, προκαλεί δέος. Η εκκίνηση γίνεται λίγα χιλιόμετρα από την Καλοσκοπή από την ιστορική τοποθεσία  Κρύα Βρύση όπου και το μνημείο των μαχητών του  Στρατηγού Μακρυγιάννη. Τα πρώτα χιλιόμετρα γίνονται σε χωματόδρομο και λίγο μετά την ποτίστρα η 
σηματοδότηση μας οδηγεί στο μονοπάτι που κόβει το δρόμο και η ανάβαση ξεκινάει για τα καλά. Δεν περνάει λίγη ώρα και βγαίνουμε από το δάσος κεφαλληνιακής ελάτης όπου και αρχίζουν εκτεταμένες βραχώδεις εκτάσεις και λιθώνες με το χιόνι να κάνει την εμφάνισή του. Το ανέβασμα μέσω της Κριθαρόλακκας απότομο και κουραστικό μια και μόνο όμως ματιά στο τοπίο αποζημιώνει. Περνώντας από το στενό ανάμεσα στους βραχώδεις όγκους της Πλατυβούνας και του Κάστρου φτάνουμε στο διάσελο στα 2050 μέτρα. Εκεί θαυμάζουμε πίσω μας την Κριθαρόλακκα, αληθινό μπαλκόνι με θέα στα ορεινά της Φωκίδας και της 
Φθιώτιδας μέχρι την χιονισμένη Οίτη. Μπροστά ανοίγεται  το ρέμα της Ρεκάς δίπλα από την κοίτη της οποίας ξεκινάμε την κατάβαση προς το καταφύγιο. Οι εναλλαγές στο τοπίο είναι συνεχείς. Μπροστά μας ξεδιπλώνονται αλπικά λιβάδια με υπέροχα αγριολούλουδα όπως κρόκοι και θαμνώνες σχοίνων και πουρναριών. Έπειτα από τεσσεράμισι ώρες φτάνουμε στο ορειβατικό καταφύγιο του Πεζοπορικού Ομίλου Αθηνών. Το καταφύγιο είναι χτισμένο την δεκαετία του 60 στις παρυφές του δάσους, στα όρια του αλπικού τμήματος, σε υψόμετρο 1750 μέτρων. Είναι μια υπέροχη τοποθεσία, περιτριγυρισμένη από ρυάκια και απέραντα ανέπαφα ψηλά βουνά. Η βραδιά εξαιρετική με το ολόγιομο φεγγάρι να φωτίζει τις σκεπασμένες με χιόνι γύρω κορυφές. Τη δεύτερη μέρα ο καιρός μας επιφύλασσε μια έκπληξη. Αν και όχι έντονη, η χιονόπτωση σε συνδυασμό με την ομίχλη έκαναν την ανάβαση στην κορυφή δύσκολη με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο τμήμα της ομάδας να μην την επιχειρήσει. Το πάν στο βουνό είναι να ξέρεις πότε να σταματάς. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες προσπάθειες.